Houd Groningen Overeind!
W3C compliance
Start
W3C compliance
Redactioneel
W3C compliance
Zien laand
W3C compliance
Losse verhalen
W3C compliance
Juridische zaken
W3C compliance
Middelvinger!
W3C compliance
Weet wat je wenst
W3C compliance
Weblinks
W3C compliance
KNMI laatste beving
W3C compliance
Dossiers
W3C compliance
Wetenschappelijk
W3C compliance
Wij
W3C compliance
Zij
W3C compliance
Nieuwsarchief
W3C compliance
RTVNoord 2007
W3C compliance
RTVNoord 2008
W3C compliance
RTVNoord 2009
W3C compliance
RTVNoord 2011
W3C compliance
RTVNoord 2012
W3C compliance
RTVNoord 2013
W3C compliance
RTVNoord 2014
W3C compliance
RTVNoord 2015
W3C compliance
RTVNoord 2016
W3C compliance
RTVNoord 2017
W3C compliance
RTVNoord 2018
W3C compliance
RTVNoord 2019
W3C compliance
RTVNoord 2020
W3C compliance
RTVNoord 2021
W3C compliance
Internationaal
W3C compliance
Nieuwsarchief
W3C compliance
Blogs
W3C compliance
Social Media
W3C compliance
Facebook
W3C compliance
Twitter
W3C compliance
Websites
W3C compliance
YouTube
W3C compliance
Ge-twitter
W3C compliance
Damveld Papers
W3C compliance
Bevingsliederen
W3C compliance
Contact
W3C compliance
Zoeken
W3C compliance
11 maart 2019
Dit was zien laand
Het weer was dramatisch onstuimig. Sneeuw, regel, hagel, zon en storm, alles bij elkaar. Hij was driftig bezig de meer dan vijftig jaar oude druivenstruik tot het maaiveld af te zagen. Dat driftig hoefde helemaal niet. Het hout was zacht. Maar driftig was hoe hij zich voelde.
De stam was door. De druif bleef staan, zoals dat altijd geweest was. Hij overwoog om met één beste schop de pergola met daarin de ranken naar omlaag te halen. Nee, toch maar niet. Hij had enig fatsoen overgehouden. Niet zo zijn als zij. De in de zomer eindeloos groeiende druiven jaren lang verdienden meer. Hij ging naar de scheefgezakte schuur om een snoeischaar te halen.
Alles van zijn huis zou voor altijd verdwijnen. En alles wat hij wilde houden, moest veilig gesteld worden. Zo ook deze druivenstruik. Het meest aparte grillige hout, wat hij kon bedenken. Wat hij ermee ging doen, wist hij nog niet. Hij zou de ranken snoeien en de oude stam laten drogen.
Zijn huis was nu zover, dat hij er eigenlijk uit zou moeten. Op de verstekken was het huis in drieën aan het breken. Het achterste gedeelte stond al jaren gestut, maar sinds de beving van Zeerijp van 3.4 was de fundering finaal kapot gegaan. In het voorhuis stond de schimmel tot op sommige plaatsen anderhalve meter op de muur. Aan de binnenkant met zout. Ook de fundering onder zijn relatief nieuwe badkamer was kapot. Mogelijk leidingen die water verspreiden onder de vloer. Ook aan die kant begon het te schimmelen. En schimmel vanaf het fundament, met zout, was niet goed voor de bakstenen.
En dat, was precies zoals het was. Het was niet goed. Hij doelde daarmee niet op de aardbevingen. En hij doelde daarmee niet op schade, of onbewoonbaar worden van je woning. Hij doelde op de eindeloos doortrapte personen die daarvoor bij jouw huis moesten kijken en eindeloos, soms een jaar lang bezig waren, met het opstellen van een rapport dat een kleuter in elkaar gezet kon hebben.
Dat van hem, was uiteraard afgekeurd door een professor van de TU Delft. Het tweede rapport waarmee duidelijk was, dat het huis niet te redden was. Iets waarmee de rechtbankdeskundige, een bouwkundige van bruggen, drie jaar geleden had gezegd dat het huis met spoed versterkt moest worden. Nu drie jaar later, was het te laat.
Daarvoor had hij na eindeloos discussiëren met het CVW na de arbiteruitspraak eindelijk voor elkaar gekregen dat er toen een versterkingsadvies zou komen. Een onbenul die als ZZP-er op zijn zolderkamer in Assen aan het werk was, had het rapport doorgestuurd naar zijn contra-expert. Het was totaal nergens goed voor. Het was niet ondertekend, er was niemand geweest om iets te meten. Volslagen loszinnig gehannes ter faveure om de gedupeerde volgslagen idioot te maken. Want alles duurde eindeloos lang en was altijd tegen de schenen van de benadeelde.
Hij had er over nagedacht. Wat was het nu dat je met gebalde vuisten aan toe, tegenover deze gasten moest opereren. En hij wist het: Eindeloos cursussen om mensen zoveel mogelijk dwars te zitten. Het maakte niet uit of ze van NCG, CVW, TCMG of NAM waren. Ze deden het allemaal. Continue bezig om jou als gedupeerde overal de schuld van te geven. Want dat was, wat ze deden. Het maakte niet uit, wat je zei.
Toen er weer zo'n NCG-bewonersbegeleider bij hem langs was gekomen, à 20 euro uurloon voor die man, en die man wederom met grote mond en verwenselijke feiten richting hem was gekomen, had hij het gevraagd.
"Klopt het nu, dat jullie eindeloos communicatietrainingen krijgen, om mensen zoveel mogelijk dwars te zitten?"
De man was stil gevallen. Hij ontkende het niet.
Net als het feit, dat je van deze mensen nagenoeg niets kon vinden op internet.
Zou het iets zijn, voor een parlementaire enquete?
Hij had alle namen genoteerd. Ook nog uit de tijd, dat internetstilte nog niet zo aan de orde was.
Het hout was uiteindelijk gesnoeid. Een bijzonder stuk was het geworden.
Hij was naar hell and back geweest, twee keer. Hij had besloten back te komen.
Hierna verbaasde hem niets meer. Onzinnige ZZP-ers die nergens anders voordeel bij hadden om zo lang mogelijk deze tijd voort te zetten. En het bedrijf beviel dat uitstekend.
Ze kwamen er bij hem niet meer in.
© 2023 Houd Groningen Overeind
HGO maakt gebruik van
Sitemagic CMS
Log in
|
Sitemagic CMS