Houd Groningen Overeind!
W3C compliance
Start
W3C compliance
Redactioneel
W3C compliance
Zien laand
W3C compliance
Losse verhalen
W3C compliance
Juridische zaken
W3C compliance
Middelvinger!
W3C compliance
Weet wat je wenst
W3C compliance
Weblinks
W3C compliance
KNMI laatste beving
W3C compliance
Dossiers
W3C compliance
Wetenschappelijk
W3C compliance
Wij
W3C compliance
Zij
W3C compliance
Nieuwsarchief
W3C compliance
RTVNoord 2007
W3C compliance
RTVNoord 2008
W3C compliance
RTVNoord 2009
W3C compliance
RTVNoord 2011
W3C compliance
RTVNoord 2012
W3C compliance
RTVNoord 2013
W3C compliance
RTVNoord 2014
W3C compliance
RTVNoord 2015
W3C compliance
RTVNoord 2016
W3C compliance
RTVNoord 2017
W3C compliance
RTVNoord 2018
W3C compliance
RTVNoord 2019
W3C compliance
RTVNoord 2020
W3C compliance
RTVNoord 2021
W3C compliance
Internationaal
W3C compliance
Nieuwsarchief
W3C compliance
Blogs
W3C compliance
Social Media
W3C compliance
Facebook
W3C compliance
Twitter
W3C compliance
Websites
W3C compliance
YouTube
W3C compliance
Ge-twitter
W3C compliance
Damveld Papers
W3C compliance
Bevingsliederen
W3C compliance
Contact
W3C compliance
Zoeken
W3C compliance
25 december 2017
Dit was zien laand
Kerst 2017. Vrede op aarde.
Erger dan de vijand, waren degenen waarvan je had verwacht dat ze je zouden steunen. Maar ze deden het niet, of in het ergste geval pleegden ze verraad.
Dit waren woorden van zijn grootvader, die daarmee refereerde aan de oorlog. Hij had altijd wel begrepen wat zijn grootvader daarmee had bedoeld. Maar pas het laatste jaar had hij het zelf ook gevoe
ld.
Hij wist dat wanneer hij het vergelijk zou trekken tussen de situatie van de zwaar gedupeerden met het leven ten tijde van oorlog, het moreel wijzende vingertje omhoog zou gaan. Je mocht dat niet doen. Toch dacht hij dat hij het soms zo voelde.
Degenen die zeiden dat je dat niet mocht zeggen, woonden hier niet of hadden geen of nauwelijks schade en waren blij met hun nieuwe zonnepanelen. De luxe om politiek correcte uitspraken te doen, had hij allang niet meer.
Het enige wat hij altijd in het vaandel zou houden, was andere mensen niet schaden. En dat deed hij niet.
Guerrilla. Wijk voor wijk bevochten, huis voor huis, kamer voor kamer. Dat was, wat het was. Alles werd zwaar bevochten. Om het uit de klauwen te krijgen van de vijand. De staat en het bedrijf, die er volgens de wet niets hadden te zoeken. Het was zwaar. De meeste Nederlanders konden zich daar met geen mogelijkheid een beeld van vormen. Laat staan dat ze het gevoel erbij kenden.
Guerrilla. Het was niet duidelijk wie je had te vrezen. Tot zijn verbazing had het bedrijf nooit een poging gedaan met de vinger een andere schuldige aan te wijzen. Want die was er wel. In 2010 was er door de staat een belofte gedaan. Een jaar waarin voor insiders al lang duidelijk moest zijn, wat er gaande was. Een belofte aan het bedrijf. Over hoeveel gas hier uit de bodem gehaald mocht worden. Het was beklonken in de gaswet. De staat kon daar niet onderuit. En zouden ze dat proberen, dan hadden ze levensgroot probleem.
De vorige minister had de belofte veilig willen stellen met zijn vijf-jarig winningsbesluit. Want de wet liep af in 2020. Dan zat je aan het einde van de belofte en had het bedrijf precies gekregen, wat er in de wet was vastgelegd. Kwam de staat dit niet na, dan trok het bedrijf de stekker eruit. En dat was wat men vreesde. Ze waren te laat. Het plan B, was nog niet klaar. Het was een duivels dilemma.
Er zou ongetwijfeld een claim volgen. Van het grote bedrijf, achter het bedrijf, waarvan de omzet vele malen hoger was dan het bruto nationaal product.
Hij dacht dat dat de reden was waarom alles zo lang duurde. Steeds weer werd er tijd overbrugd. In de eindeloze onderzoeken. In de eindeloze procedures bij Raad van State. Weer was er een jaar voorbij. Een jaar dichter naar 2020. Nog twee jaar te gaan. Met terugwerkende kracht het gas terug de grond in pompen zou niet gebeuren.
En in dat slagveld, sneuvelden vele huizen. En in al die huizen woonden mensen. Jonge, oude, kinderen. Er was geen wapenstilstand geweest. Voor deze mensen ging het elke dag door. Het gevecht tegen het onrecht. Met onzichtbaar de dreiging van onder de grond.
Hij probeerde een voorbeeld te nemen aan zijn grootvader. Een van de meest optimistische mensen die hij had gekend. De man die de zwarte kanten van de mens had gezien, maar ook de nuances.
Want één van de mooiste verhalen die zijn opa hem had verteld, was van de NSB-er. Die samen aan tafel met hen had gegeten. Samen met de onderduikers. Ze werden niet verraden.
En zo had hij zelf een uitspraak gehoord van de verdediging van de NAM. Hij had achter ze gestaan in de rij op weg naar de rechtzaal. Tot zijn verwondering had iemand uit het gevolg van de NAM-verdediger tegen haar collega gezegd dat ze zoveel bewondering had. Voor de gedupeerde, die de strijd niet opgaf.
Hij wist dat de gedupeerde deze woorden niet had gehoord.
De wereld was nooit zwart-wit. Zeker niet in Groningen. Hij hield zich dat voor. Velen zagen de nuance niet meer. Mensen werden erdoor geschaad.
Het was hem zelf overkomen. Ook hij had littekens opgelopen.
Ze waren niet zichtbaar. Maar opkomen voor je rechten en je mening had een prijs. Hij had er voor betaald
Op de radio klonk een liedje.
Sleigh bells ring
are you listening
in the lane
snow is glistening
Fijne kerst.
© 2023 Houd Groningen Overeind
HGO maakt gebruik van
Sitemagic CMS
Log in
|
Sitemagic CMS