/HGO/logo.jpgHoud Groningen Overeind!
2 november 2017
/HGO/zienlaand.jpg
Dit was zien laand
Fluitend liep hij naar zijn stek. De zon scheen waterig door de wolken. Het land was week, zacht en nat, door de regen die er was gevallen. En door de zon die te ver weg stond, om het nog te drogen. Eigenlijk had hij geen reden om te fluiten. Maar hij deed het toch. Uit gewoonte.
Hij stond op een tweesprong. Niet een echte, maar door het niet op te geven de afgelopen jaren, was hij op het punt gekomen dat hij een keus had. Aan beide mogelijkheden kleefden onzekerheden. Niets was zo moeilijk als kiezen.
Het ging niet om weinig. Het ging om zijn huis.
Wanneer hij het ene pad bewandelde, dan kon hij zelf de regie houden. Maar het was mogelijk, dat er meer schade aan zijn huis was dan hij zelf wist. Dan zou hij opnieuw een strijd moeten voeren.
Nam hij het andere pad, dan werd hij afhankelijk. Hij had geen invloed op hoe lang het zou duren. En het voelde ook een beetje als toegeven. Ook al had iemand anders, voor hem een strijd gevoerd. Via dit pad zou hij wel exact weten hoe het met zijn huis was gesteld.
De omstandigheden waren onduidelijk. Er gebeurde veel. Er was een nieuwe hoge ambtenaar benoemd. Er was een nieuwe directeur gekomen voor het SoDM. Er was een geheim KPMG-rapport uitgelekt. Er leek een campagne gaande om de NCG op een zijspoor te zetten. De nieuwe regering was geïnstalleerd. 
Berichtgevingen ging eigenlijk alleen nog over versterking. Het bedrijf werd van alle kanten verguisd. Ook door partijen, die zich eerder nogal op de vlakte hadden gehouden.
Voor zijn gevoel kwam de erfenis van de vorige minister nu pas goed tot leven. Hij geloofde al lang niet meer in toeval.
Je moest overzicht houden, om de puzzelstukjes te snappen.
Hij had zijn stek bereikt. Hij knoopte het aas aan de haak. En hij dacht na. Alles beschouwend, maakte ook dat de keuze niet makkelijker. En even bekroop hem het gevoel van onrecht. Het onrecht wat plaatsvond, en hem in deze positie had gebracht. Maar daar bij stilstaan had geen zin. Het was zo en het moest overwonnen worden.
Misschien waren beide paden met elkaar te verenigen. Hij wist nog niet hoe. Op één punt zou het zeker niet gaan. En hij had meer informatie nodig. Die verwachtte hij volgende week te krijgen. Dan pas zou hij kunnen beslissen.
Maar één ding moest hij wel doen. Hij moest iemand bellen. Dat was zijn plicht. Want hij wilde niet worden, zoals al die mensen, die bij dat bedrijf werkten. Dat was hij gelukkig niet kwijt geraakt. Het kon hem nog steeds iets schelen, hoe een ander zich voelde.
Hij gooide zijn lijn uit en hij besloot, om even nergens over na te denken. De lucht had zich opgesplitst. Aan de ene kant scheen de zon uitbundig. Aan de andere kant dreven donkergrijze wolken. Hij zat in het midden, en keek ernaar. Naar de lucht, zoals je die alleen hier kon zien.
© 2023 Houd Groningen Overeind                                                                     HGO maakt gebruik van Sitemagic CMS