/HGO/logo.jpgHoud Groningen Overeind!
26 september 2017

/HGO/zienlaand.jpg
Dit was zien laand
Het schemerde al. Maar de temperatuur was nog luw. Je kon nog prima buiten zitten in deze laatste dagen van september. In de verte zag hij de eerste lichtjes wit knipperen. Straks, als het donkerder werd, zouden ze veranderen in rood.
Of het echt zo was, dat ze veranderden van kleur, wist hij niet. Het konden ook best andere lichtjes zijn. Hij had ze nog nooit van dichtbij bekeken.
Dat er iets moest gebeuren voor het milieu, snapte hij zelf ook wel. Het klimaat was veranderd. Dat kon je zien. Warm voorjaar, koele zomer en warm najaar. Vroeger was dat zo niet geweest.
Hij had zijn buurman er eens naar gevraagd. Of dat klopte wat hij dacht. Zijn buurman had er verstand van, hij was veehouder.
Het werd steeds moeilijker. Had zijn buurman hem verteld. Het gras groeide te snel. Dat leek mooi. Maar het suikergehalte was daardoor te laag. De koeien waren er niet gek op. En dat betekende gewoon minder melk.
Zijn buurman had bewust een kleine stapel. Meer ruimte voor de dieren. Maar de investeringen waren hoog.
En zoals bij velen, was de mestkelder stuk.
Voor zijn werk, kwam hij regelmatig op bijeenkomsten. Over energie. De wil was er. Dat was waar. Om over te gaan op duurzame energie. Maar de mensen die dat riepen, over het algemeen bestuurders, hadden geen verstand van techniek.
Iedereen dacht, dat het all electric zou worden.
Hij wist, dat dat niet de oplossing was.
Hij snapte wel de weerstand die er was bij de bevolking. Hij wist ook precies hoe het kwam. Want hoewel de bevolking werd uitgenodigd, zogenaamd om input te leveren, zag hij dat er werd gestuurd.
Wind en zon, en een nieuwe tak van sport groen gas.
De weerstand kwam, omdat voor mensen werd bedacht wat goed zou zijn. Mensen werd niet gevraagd wat ze wilden en acceptabel vonden. Deden ze dit laatste wel, dan was hij ervan overtuigd, dat alles een stuk sneller en beter zou gebeuren.
Het grootste probleem was, dat het platteland moest opdraaien voor de stad. Als argument werd door de bestuurder genoemd, dat dat eerlijk was. Omdat de mensen uit de provincie gebruik maakten van de voorzieningen in de stad, zoals bv de bioscoop. Dit had de stoom uit zijn oren doen komen, maar het was hem gelukt, om zich in te houden.
Wonende in het mijnbouwgebied van de NAM had je dubbel pech. De ruimte waarvan de meeste Groningers hielden, hing als een molensteen om hun nek.
Waar veel ruimte was, woonden weinig mensen. Dat was ongetwijfeld de reden waarom de regering zo laks reageerde op de enorme schade aan huizen en monumenten. In aantallen telden ze gewoon niet mee. Te weinig electoraat.
Die enorme ruimte bood eveneens de mogelijkheid om naar hartenlust te experimenteren, met verduurzaming. Het aantal windmolens was voor één provincie belachelijk hoog. Gronden werden opgeofferd voor enorme zonneparken. En voor het groene gas, dat men dicht aan de bron wilde produceren, zou landbouwgrond worden opgeofferd, om de benodigde gewassen te gaan kweken. Heel veel landbouwgrond. Want het rendement was niet hoog.
Ooit versprak eens een bestuurder zich tegenover hem. Als het hier lukte, met alles, dan wilde men dat exporteren naar de rest van Nederland. Dus met andere woorden, alles wat niet lukte, bleef Groningen mee opgezadeld.
Van de recente geschiedenis, had men niets geleerd.
Hij keek eens om zich heen. Zou over 10 jaar de beschadigde boerderij er nog zijn. Zouden de meer dan 100 jaar oude arbeidershuisjes er straks nog staan. Hadden de koeien plaatsgemaakt voor zonneparken en gewassen voor biogas?
Hij kon zich geen goeie voorstelling maken van hoe dat eruit moest zien.
De provincie wilde de energieprovincie van Nederland zijn. Of de bevolking dat ook wilde, was nooit gevraagd. Een en ander nog terugdraaien zat er niet in, want er waren afspraken gemaakt met Den Haag.
De lichtjes kleurden rood. Reusachtige windmolens, waar hij gelukkig ver genoeg vandaan woonde.
Over een jaar of tien kon een liter melk maar zo eens vijf euro gaan kosten.
Hij vroeg zich af wanneer iedereen eens bij zijn positieven kwam.
© 2023 Houd Groningen Overeind                                                                     HGO maakt gebruik van Sitemagic CMS