/HGO/logo.jpgHoud Groningen Overeind!
31 augustus 2017

/HGO/zienlaand.jpg
Dit was zien laand
De zon wrong zich met geweld door de zware regenwolken. Hij voelde de warmte op zijn huid. De nabijgelegen boom bezweek bijna onder de enorme hoeveelheid spreeuwen, die met oorverdovend gekwetter leken af te spreken hoe ze zouden gaan vliegen naar warmere oorden.
Hij gooide zijn lijn uit en de dobber belandde op de plek waar het moest.
Voor het eerst sinds tijden voelde hij dat het de goede kant opging. Na nog een stevig portie armworstelen met het bedrijf leken ze nu eieren voor hun geld te kiezen.
Hij was er klaar voor. Hij zou zich door niets meer laten afleiden. Welke verwarrende berichten er ook in de media werden geventileerd. Hij keek er dwars doorheen.
Alles wat hij had gedacht, was uiteindelijk verlopen zoals hij had verwacht. En hij zou het gaan winnen.Hoeveel mensen dan ook ze nog zijn kant op zouden sturen. De signalen die hij kreeg waren helder. Ze begonnen toe te geven.
Dit werd de eindsprint na een marathon die jaren had geduurd.
Het was zwaar geweest.
De universiteit en andere instellingen hadden meermaals onderzoek gedaan naar de psychische effecten van het gasdrama op de Groningers. Hoewel hij meerdere enquetes had ontvangen, had hij er nooit aan meegewerkt. Het ging hun geen bal aan. En alles wat ze van je wisten, zou tegen je worden gebruikt. Die overtuiging had hij.
Maar hij stond zich zelf toe, om eens even na te denken over zijn eigen gemoedstoestand. Hij had het vermoeden dat hij een tikkeltje a-socialer was geworden. Eerder had hij altijd zonder meer geld gegeven aan goede doelen. Dat deed hij niet meer. Want voor de Groningers werd ook niets gedaan, was zijn redenatie. Misschien moest hij proberen hier boven te staan.
Maar hij had ook het gevoel, dat als hij dit kon winnen, er weinig zou overblijven waar hij nog van zou verliezen. En hoewel hij er nooit erg gevoelig voor was geweest, kende hij geen mens meer die hem nog kon imponeren of intimideren.
Tot zijn grote vreugde zag hij dat zijn medestrijders nog steeds de moed en de power konden opbrengen om de strijd aan te gaan. Een week geleden nog had hij gedacht dat de vlam was gedoofd. Daar had hij zich vergist. Tot zijn grote vreugde. Het enige wat hij wilde was dat ook deze mensen het gingen winnen. Want dat was gerechtigheid, en dat was het recht. En dat hoorde hen toe te komen.
Hij dacht aan de uitspraak van Nelson Mandela. It always seems impossible, until it's done.
De dobber bewoog. Voorzichtig, nog even geduld, nog even wachten, voordat hij hem op zou halen.
 
© 2023 Houd Groningen Overeind                                                                     HGO maakt gebruik van Sitemagic CMS