/HGO/logo.jpgHoud Groningen Overeind!
3 juni 2017

/HGO/zienlaand.jpg
Dit was zien laand.

Blauwe ogen zagen dat er nog vier waren. Vier kuikens van de eenden die bij zijn visstek hadden zitten broeden. Deze zouden het wel redden, wist hij. Ze waren nu groot genoeg.
De zon scheen uitbundig op het water.

Deze week was hij weer in contact geweest met het CVW. De tegenwerking had hij wel verwacht. Want hij had ervaring, ruime ervaring.
Toch, zonder dat hij wilde, kwam er iedere keer vanuit zijn binnenste verwondering bovendrijven. Verwondering over hoe een mens als beroep kon hebben, het willens en wetens beschadigen van andere mensen.

Hij had er wel eens één gegoogeld. Dit soort mensen leken een gewoon bestaan te leiden. Familiekiekjes op hun facebookpagina, van hun kinderen, vakantieplaatjes en een barbecue. Toch waren deze mensen in staat om voor een salaris hun medemens zwaar te duperen.
En het waren er veel. De keren dat hij het gebouw had gepasseerd stonden de auto's tot ver buiten het toch al enorme parkeerterrein.

Hij dacht dat ze bang waren. Ze zouden worden afgerekend op de resultaten die ze haalden. Wanneer ze te toegeeflijk werden richting de gedupeerden zouden ze hun baan verliezen. Dus benadeelden ze hun medemens. Het kon niet anders dan dat dat op een gegeven moment ergens moest gaan knellen. 
Of was hij zelf gewoon te optimistisch en was het nu eenmaal zo, dat heel veel mensen dit zonder gewetensbezwaren konden doen.

Een paar weken geleden had hij gesproken met een journalist. Over hoe het was, om in een zwaar beschadigd huis te wonen. Over wat er dan als mens, in je boven kwam. En wat je eraan ging doen.
De journalist had ook gevraagd of het hele gebeuren iets goeds had opgeleverd. 
Over die vraag had hij moeten nadenken. Op dat moment had hij geantwoord dat hij mensen had leren kennen, die hij anders nooit zou hebben ontmoet. Hij vond dat een verrijking.

Maar de vraag van de journalist, was in zijn hoofd blijven hangen. Had het ook iets goeds opgeleverd.

Nu, een paar weken later, wist hij het complete antwoord.
En dat was volslagen helderheid over wat er echt belangrijk was in het leven. 

Hij keek in het water, en zag zichzelf weerspiegeld in het Maar. Hij kon zichzelf aankijken, recht in de ogen, in de wetenschap dat hij nooit van zijn leven iemand had benadeeld, gebruikt of van had geprofiteerd. 

Hij gooide nog wat kruimels in het water. De eenden stoven er kwetterend op af. Het zou een mooie dag worden.
© 2023 Houd Groningen Overeind                                                                     HGO maakt gebruik van Sitemagic CMS