/HGO/logo.jpgHoud Groningen Overeind!
27 mei 2017

/HGO/zienlaand.jpg
 
Dit was zien laand.
Hij kneep zijn blauwe ogen verder dicht tegen het overweldigende zonlicht dat op het water schitterde. Hij hield van dit soort morgens. Een lauwe wind streek over zijn armen. Nog geen mens te zien. Het beste moment van de dag.
De kuikens van de eenden schoten in het riet, toen hij naar zijn plek liep. Zes waren er nog. Vorige week waren het er nog zeven geweest. Maar zo ging dat, in de natuur.
Hij dacht daarover na. De sterksten overleefden. Misschien was dat ook zo bij de mens. 
De stemming was lauw in de provincie. Hij wist dat een kleine groep mensen hard aan het werk was, om de problemen vlot te trekken. Maar het waren er weinig.
Hij vroeg zich af, of dit berusting was. Of de gedupeerde Groningers zich erbij hadden neergelegd. Vijf jaar na de zware beving. Dat het was, zoals het was. Of waren deze mensen gewoon slim. En weigerden ze hun tijd te laten afstelen door mensen en het bedrijf die het niet waard waren.
Hij herinnerde zich een uitspraak van een Amerikaanse psycholoog: "Als de werkelijkheid schuurt met onze diepste overtuigingen, dan morrelen we liever aan die werkelijkheid dan aan ons wereldbeeld".
Deze bewering kon hij niet inschatten. Waren de mensen misschien nog steeds overtuigd dat het vanzelf goed zou komen? Omdat ze nog steeds niet konden bevatten, wat de werkelijkheid was.
Hijzelf was in fase nummer twee beland. Nummer één had hij gewonnen. Fase twee had hij verwacht. Hij had zijn strijdbijl weer opgepakt.
Maar niet vandaag.
De eend en haar kuikens kwamen te voorschijn uit het riet. De zon brandde op zijn huid. De wind streelde zijn armen. Het fluitekruid geurde zoet.
© 2023 Houd Groningen Overeind                                                                     HGO maakt gebruik van Sitemagic CMS